Rond 11u30 kwamen Liesbeth en ik, na een goede vlucht en een iets minder vlotte reis met de metro (met de veel te zware valies), aan op de 'calle Bravo Murillo' waar we met Javier (hoe kan het ook anders!), de schoonzoon van onze huisbazin, hadden afgesproken. Galant als hij was, nam hij onmiddellijk Liesbeth haar valies over (ik zag er blijkbaar sterk genoeg uit) en begeleidde hij ons naar ons appartementje, onze nieuwe 'thuis' voor de komende drie maanden.
Aangekomen op 'Bravo Murillo, nr. 129, Escalera B, Piso 2', maakten we kennis met onze kotgenoten, Julie (uit Antwerpen) en Mar (uit Granada, Spanje). Zij verwelkomden ons hartelijk maar moesten jammer genoeg al weer snel verder leren wegens examens.
De eerste indruk van het appartement was in orde: vrij ruime en propere kamers met overal een raam, wat toch geen evidentie is hier in Madrid. Nadat we onze valies hadden uitgepakt en we zo goed als geïnstalleerd waren, zijn we op verkenning gegaan in onze straat. We hadden niet veel beter kunnen zitten: er is op elk moment van de dag een grote bedrijvigheid en je vindt hier allerhande soorten winkels (carrefour, lidl, MANGO!, prullenwinkeltjes, een grote mercado met allerhande verse waren, krantenkiosken, straatverkopers, enz.). De levendigheid van Madrid wordt alvast in onze straat erg goed weergegeven!
Niet ver van ons appartement, zo'n 10 minuutjes wandelen, is er een groot park waar je voetbalterreinen, padelbanen (padel is een sport, overgewaaid van Zuid-Amerkia en is eigenlijk een mengeling van squash en tennis, althans dat is wat mijn reisgids mij heeft wijsgemaakt!), een groot golfterrein (echt wel voor gevorderden, helaas: geen minigolf hier dus), een speeltuin, een grote fontein en rond dit alles een zeer goede en speciaal aangelegdeloopcircuit: zeker de moeite dus! Leuk weetje van de reisgids: dit grote park is gebouwd op waterreservoirs.
We sloten de avond af met het aankopen van enkele basisspullen en kropen vroeg in ons bed.
Na een eerste, ietwat moeilijke nacht wegens wennen aan een nieuw bed, nieuwe omgeving en nieuwe geluiden (de muren zijn hier niet al te dik en de rolluiken maken nogal veel lawaai - ja, ook de rolluiken van onze buurman op het 8ste verdiep) hebben we ons naar het hartje van Madrid begeven: de wijk Sol, met de Plaza Mayor als middelpunt. Wat een drukte van jewelste!
(Hier staan we op het nulpunt van Spanje, op de Plaza Mayor)
We hebben de reisgids in onze handtas laten steken en zijn lukraak door de vele straten beginnen wandelen. We zijn leuke winkels en restaurantjes tegengekomen en we (oké, vooral ik dan) hebben natuurlijk nog van de 'rebajas' (=solden) geprofiteerd! Uitgewinkeld zijn we dan een lekkere pasta en pizza gaan eten in een gezellig restaurantje en raar maar waar, het Spaanse ritme zat al snel in ons lijf want dan was het al laat in de namiddag.
Zondag hebben we, zoals het hoort, eens goed uitgeslapen en zijn we vervolgens onze wijk 'Nuevos Ministerios' beter gaan verkennen. We zijn onze straat helemaal tot boven afgestapt tot aan de Plaza Castilla waar we konden genieten van immense uitzichten:
.JPG)
Hopelijk verblindt de zon en de blauwe lucht jullie niet te hard en kunnen jullie deze prachtige panorama's bewonderen?
Nadien zijn we deze straat gevolgd tot aan een ander impressionant gebouw: het voetbalstadion 'Santiago Bernabéu', de thuishaven van Real Madrid! (Hopelijk heb ik dit zo correct gezegd? - sorry maar zo'n grote voetbalfan ben ik niet)
.JPG)
Die twee dropjes in het midden van de foto zijn wij!
Later op de avond hadden we een afspraak met Cobadonga (Coba voor de vrienden), de dochter van onze huisbazin, en de hulpvaardige Javier! Zij brachten ons in contact met twee andere erasmusstudenten die kamers in een ander appartement van onze huisbazin huren: Dolores (uit Slovenië) en Kephren (uit Hoey, België). We hebben samen dan de weg naar La Salle, onze universiteit (want voor moesten jullie het vergeten zijn: hier wordt ook wel degelijk gestudeerd!) eens afgelegd.
Vanochtend was het dan zover: D-day! Eindelijk wat duidelijkheid in dit grote vraagteken, de eerste schooldag. Met heel veel zin, maar nog steeds veel onwetendheid, kwamen we aan in La Salle, onze universiteit in de buitenwijken van Madrid.
Al snel werden we gerustgesteld: het gelach en geratel van een horde Belgische meisjes weerklonk aan het klasgebouw: herkenning! (Ook al zijn we hier voornamelijk om internationale contacten op te bouwen en kennis te delen, die Nederlandstalige woorden klonken zalig vertrouwd in de oren.) We kregen voornamelijk een introductie van de komende lesweken: de erasmusstudenten die iets omtrent onderwijs studeren (ongeveer een 20-tal mensen) vormen een aparte groep, die voornamelijk in het Engels onderwezen zal worden (Oef!). Ongeveer een twaalftal van de meisjes, want Kephren is de enige jongen in de groep, komt uit België. Verder zijn er ook nog drie Nederlandse meisjes, Dolores uit Slovenië, een meisje uit Italië, eentje uit Zwitserland, twee Mexicaanse meisjes en dat is het ongeveer. België is dus goed vertegenwoordigd!
Na de introductie was er een ontbijt voorzien voor ons met koffie, thee, chocomelk en koffiekoeken. Aan tafel werden er gevoelens, zorgen en gedachten uitgewisseld, naast namen, adressen en telefoonnummers: het gevoel van 'ik-ben-hier-alleen-op-de-wereld' verdween als sneeuw voor de zon. We kwamen ook te weten dat Hilke en Julie, studenten leerkracht lager onderwijs aan de Artevelde Hogeschool in Gent, in een zijstraatje van onze straat verblijven, op amper 100 meter van onze voordeur!
Het is verbazingwekkend hoe geruststellend die eerste goede indruk van de mensen waar je de komende drie maanden intens mee zal beleven is.
Deze namiddag zijn we dan met Hilke, Julie, Kephren en Carolien (ook studente kleuteronderwijs in Leuven) gaan picknicken in het Parque Santander (het grote park dicht bij ons). Onder de warme Spaanse zon, naast de mooie fontein hebben we heerlijk gegeten en leuke, geruststellende babbels gehad.
Nadien zijn we allemaal een gsm met Spaans abonnement en belkrediet gaan kopen voor, houd u vast want dit is echt belachelijk, alles bijeen amper 19 euro. Het heeft wel een 45 minuten geduurd vooraleer iedereen klaar was - het goede Spaanse leven weet u - maar die tijd hebben we opgevuld met lachen: oef, ik voel me al niet meer zo alleen op deze wereld.
De goesting in de vele avonturen in de komende drie maanden is prominent aanwezig! Vamos!
Hasta pronto!
Un beso grande, Lisa
